Een jonge vrouw uit gegoede familie is ontsnapt uit Saoedi-Arabië. Ontsnapt aan haar familie, de knellende banden, aan het beperkte perspectief dat haar als vrouw werd geboden. Naar eigen zeggen ook aan de islam. Ze kiest ervoor zelf te beschikken over haar leven en lot. Ze vluchtte met hulp naar Thailand en daar barricadeerde zij de deur van haar hotelkamer tot zich iemand van de UNHCR, de vluchtelingenorganisatie van de Verenigde Naties zou melden. Dat gebeurde gelukkig. Het werd wereldnieuws, waarvan de afloop voorlopig ongewis is.

Haar vlucht is een heldendaad met risico’s, want van vrouwen die haar voorgingen, werd nooit meer iets vernomen. Eén jonge vrouw. Net als die ene Chinese man dertig jaar geleden op het Plein van de Hemelse Vrede in Beijing, die in zijn eentje voor een colonne tanks bleef staan. Ook die heldendaad ging de wereld over en werd beroemd. Vaak is de geschiedenis pas echt te begrijpen aan de hand van het verhaal van één persoon.

Die vrouw dus. Uit een gesloten land en een gesloten gemeenschap. Vrijheid ligt zo voor het grijpen en is zo ver weg. Hoe lang nog zullen onderdrukkende patriarchale systemen, staatssystemen, familiesystemen, ermee wegkomen een beroep te doen op traditie en religie om vrouwen eronder te houden? Ga ik het nog beleven dat die systemen tot de paria’s van de wereldgeschiedenis gaan behoren. Dat er internationale sancties uitgevaardigd worden vanwege vrouwenonderdrukking, dat er een wereldwijde boycot komt, zoals in de vorige eeuw tegen Apartheids-Zuid-Afrika?

In 1919 konden vrouwen In Nederland voor het eerst naar de stembus. Dat is nog maar honderd jaar geleden. Kijk eens hoe ver we gekomen zijn. Er is nog één politieke partij die officieel vrouwenongelijkheid predikt, de SGP en die is echt van geen betekenis.

2019 zal voor mij het jaar van de vrouw zijn. Ik word er nu al vrolijk van.