Vanaf 500 v.Chr. breidde het Romeinse Rijk zijn grondgebied uit over delen van Europa en Noord-Afrika, totdat de grens in de 2e eeuw zo'n 7.500 kilometer lang was. Het Roemeense segment, de Dacische Limes, was in gebruik van 106 tot 271 n.Chr. Het gebied omvat 277 onderdelen en vertegenwoordigt de langste en meest complexe landgrens van een voormalige Romeinse provincie in Europa. De grens loopt door verschillende landschappen en wordt gekenmerkt door een netwerk van afzonderlijke locaties, waaronder legioenskampen, hulptroepenforten, aarden wallen, wachttorens, tijdelijke kampen en seculiere gebouwen. Dacië was de enige Romeinse provincie die volledig ten noorden van de Donau lag. De grens beschermde de provincie tegen ‘barbaarse’ volkeren en controleerde de toegang tot waardevolle goud- en zoutbronnen.