In 2021 werd de Nieuwe Hollandse Waterlinie toegevoegd aan de bestaande werelderfgoedsite Stelling van Amsterdam, die al sinds 1996 op de Werelderfgoedlijst stond. Samen heten ze nu de Hollandse Waterlinies. Naast de ring van verdedigingswerken rond de stad Amsterdam strekt de site strekt zich uit van het IJsselmeer (voorheen bekend als Zuiderzee) bij Muiden tot de monding van de Biesbosch bij Werkendam en illustreert één enkel militair verdedigingssysteem, dat is gebaseerd op inundatievelden, waterwerken en op een reeks vestingwerken en militaire posten die zich uitstrekken over een gebied van 200 km. De site omvat ook wat kleinere onderdelen. De belangrijkste daarvan is Fort Pannerden bij de Duitse grens, ook wel de kraan van de waterlinie genoemd. De linies zijn gebouwd tussen 1814 en 1940, en vormen het enige voorbeeld van een verdedigingswerk op deze schaal dat gebaseerd is op het principe van het inzetten van water als bondgenoot. Sinds de 16e eeuw gebruikten de Nederlanders hun deskundigheid van waterbouwkunde al voor defensiedoeleinden. Het centrum van het land werd beschermd door een aaneengesloten reeks polders die door middel van een ingenieus systeem van kanalen en sluizen onder water gezet kon worden. Om deze waterwerken te beschermen werden 96 forten gebouwd; ook vormen 6 middeleeuwse vestingen en 2 kastelen onderdeel van het systeem.

Website van de Hollandse Waterlinies.