Shahr-i Sokhta – de ‘verbrande stad’ – ligt op het kruispunt van handelsroutes uit de Bronstijd die de Iraanse hoogvlakte doorkruisen. De overblijfselen van deze lemen stad laten de opkomst zien van de eerste ontwikkelde samenlevingen in oostelijk Iran. De stad werd rond 3200 voor Christus gesticht en is tot 1800 voor Christus gedurende vier belangrijke periodes bewoond geweest. In die tijd ontwikkelden zich verschillende gebieden binnen de stad; een monumentaal gebied, een woongebied, een industrieel gebied en een begraafplaats. Veranderingen in waterlopen en klimaatveranderingen leidden ertoe dat men Shahr-i Sokhta verliet aan het begin van het tweede millennium. De bouwwerken, begraafplaatsen en vele belangrijke, daar opgegraven kunstvoorwerpen – goed bewaard gebleven dankzij het droge woestijnklimaat – maken deze plek een rijke informatiebron over complexe samenlevingen en hun onderlinge contacten tijdens het derde millennium voor Christus.