Drinkwater

Veilig drinkwater is één van de voornaamste uitdagingen van de Millennium Development Goals van de Verenigde Naties, omdat ziektes die van water afkomstig zijn de gezondheid van miljoenen mensen wereldwijd bedreigt. Deze ziektes worden bijvoorbeeld veroorzaakt door virussen, bacteriën of chemische verontreinigingen zoals arsenicum, fluoride of zware metalen. Op dit moment zijn er 748 miljoen mensen die geen toegang hebben tot verbeterd drinkwater.

Potfilter

Doris van Halem is tien jaar geleden afgestudeerd op de keramische potfilter, een belangrijke hygiëne-interventie op basis van een systeem dat schittert in eenvoud: vervuild water gaat in een aardewerken pot, het water stroomt door de pot heen en in een opvangbak eronder wordt het gefilterde water opgevangen. Inmiddels worden deze potten wereldwijd geproduceerd, op basis van lokaal beschikbare materialen zoals klei en zaagsel.

Nanodeeltjes

Met behulp van de L’Oréal-Unesco ‘For Women in Science’-beurs wil Doris van Halem gedurende een verblijf aan het NIAS onderzoeken hoe we metalen nanodeeltjes kunnen inzetten in goedkope membranen om virussen en arsenicum in water te verwijderen. Ze zal hiervoor enkele maanden op het NIAS werken aan het opzetten van een workshop om Nederlandse academici, NGO’s, het bedrijfsleven en de overheid samen te brengen om de wereldwijde impact te vergroten.

Cum laude

Doris studeerde Civiele Techniek aan de TU Delft en rondde haar Masterstudie cum laude af. Tijdens haar studies groeide haar interesse in uitdagingen rondom het ontwikkelen van veilig drinkwater. Als onderdeel van haar studie was ze betrokken bij waterprojecten in Sri Lanka en Benin. In 2011 ronde ze haar promotieonderzoek cum laude af. Haar onderzoek ging over het verwijderen van ijzer en arseen in het grondwater in Bangladesh om het water drinkbaar te maken.

Verbeterde watervoorziening

Momenteel is Doris werkzaam als universitair docent en werkt ze met haar promovendi aan onderzoek over verbeterde watervoorziening in binnen- en buitenland (Nicaragua, Bangladesh). Op de vraag “hoe hoop je dat jouw werk kan bijdragen aan onze maatschappij?”, is haar antwoord duidelijk: veilig drinkwater voor iedereen door de ontwikkeling van slimme, toepasbare technologieën. Ook door het opleiden van studenten en promovendi uit ontwikkelingslanden denkt ze een directe bijdrage te kunnen leveren aan het kennisniveau in het land op het gebied van water. Onderwijs zal volgens Doris op de lange termijn een groter effect hebben dan welke technologie dan ook.
 

Neurotechnologie

Het wordt wel eens voorspeld dat de 21ste eeuw het tijdperk van de neurotechnologie is. Neurotechnologie kan worden omschreven als “het aanbrengen van elektronica en techniek in het menselijk zenuwstelsel”. Een voorbeeld hiervan zijn zogeheten Brain-Computer Interfaces (BCI’s). BCI’s zijn systemen die mensen met fysieke beperkingen zoals het Locked-In syndroom (compleet verlamd maar geestelijk in orde) of ALS kunnen helpen om te communiceren middels hersenactiviteit. Het gebruik van BCI’s en onderzoek naar (toekomstige) toepassingen halen belangrijke ethische, juridische en maatschappelijke kwesties aan die bekeken moeten worden om sociale acceptatie en adequaat beleid te bevorderen. Vandaag de dag ontbreekt er vaak een slimme methode om alle belanghebbenden een stem te geven in het debat en het ontwerp van neurotechnologie.

Locked-In syndroom

Het onderzoek van Femke Nijboer richt zich op mensen met het Locked-In syndroom, ALS en andere aandoeningen die leiden tot lichamelijke beperkingen en communicatieproblemen. Ze onderzoekt deze mensen vanuit verschillende perspectieven: hoe is de levenskwaliteit? Hoe nemen deze mensen een beslissing omtrent levensverlengende maatregelen? Kan je aan de hersenen zien of iemand in coma is of in het locked-in syndroom? En, hoe kunnen we nieuwe hulpmiddelen voor deze mensen ontwikkelen zodat ze beter kunnen leven en meer mee kunnen doen in de maatschappij? Haar werk is naar eigen zeggen een innovatieve en heerlijke mix van neuropsychologie, medische psychologie, ethiek en engineering.

Magna cum laude

In mei 2008 behaalde ze haar PhD (magna cum laude) aan de Graduate School for Neural and Behavioral Sciences in Tübingen, Duitsland. Ze heeft verschillende prijzen in ontvangst mogen nemen zoals de Tursky Award (twee keer). Ook ontving ze een NWO-Veni beurs die ze heeft gebruikt om een nieuwe en interdisciplinaire benadering te ontwikkelen om verantwoordelijke innovatie van BCI’s te bevorderen en de eind-gebruiker de regie te geven in het ontwerp. In de toekomst wil Femke de relatie tussen waardigheid, beperkingen, technologieën en de maatschappij verder onderzoeken. Het nastreven van een carrière in de wetenschap ging niet zo weloverwogen als je zou denken. Femke wilde graag een baan waarbij ze kon reizen, leren en spelen. De wetenschap is dan al gauw de ideale uitkomst. Ze overwoog om actrice te worden, maar dat durfde ze toch niet. In feite zou ze dan hetzelfde hebben gestudeerd: mensen begrijpen.

Tijd bij het NIAS

De maanden bij het NIAS wil Femke gebruiken om te investeren in haar onderzoek naar de eerder genoemde Brain-Computer Interfaces. Ze gaat een ‘grande finale’ schrijven voor haar onderzoek naar de verantwoordelijke innovatie van BCI’s. Ook wil ze een ERC Starting Grant proposal schrijven om  de benadering op andere neurotechnologieën toe te passen en verder te onderzoeken hoe de waardes van de uiteindelijke gebruikers kunnen worden geïntegreerd in het ontwerp van neurotechnologieën. Ze hoopt dat de maatschappij mensen met een beperking minder gaat zien als mensen met beperkingen maar meer als mensen met andere mogelijkheden dan die van ons. Ze hoopt op een diverse kijk op mensen. Volgens Femke zouden we deze diversiteit moeten omarmen, omdat het ons sterk maakt.